Τα κάναμε "ρόϊδο" και ησυχάσαμε...

Με αφορμή το Πολυτεχνείο.

Η μεταπολίτευση βρίσκεται στα τελευταία της.

Η γεννιά η δική μας, αυτή η περίφημη, που ονομάζουμε γεννιά του Πολυτεχνείου, μια γεννιά που τα έζησε όλα σε ειρηνική περίοδο, σε οικονομική άνθηση, στην μεγάλη ελευθερία, στις διακοπές και στο άκρατο ξενύχτι της, είναι που τα έκανε όλα και πολύ.

Με μια φράση:

Τα κάναμε "ρόϊδο" και ησυχάσαμε.

Και τώρα αντι να σκύψουμε το κεφάλι και να κάνουμε την αυτοκριτική μας, κουνάμε το δάκτυλο στους νέους και λέμε οτι είναι καλομαθημένοι. ΟΧΙ, εμείς είμαστε οι καλομαθημένοι. Οι νέοι είναι πολύ προβληματισμένοι κι έχουν προβλήματα που τους φορτώσαμε στην πλάτη τους και θα πρέπει κάποια στιγμή να ξεστραβωθούμε να δούμε τι θα κάνουμε, και να αφήσουμε τα βαρύγδουπα λόγια και τσιτάτα, γιατί πρέπει κάποια στιγμή να δώσουμε λόγο για ολα αυτά που περνάνε....

50 χρόνια "Dark side of the moon"

Πριν από πενήντα χρόνια (6 Μαρτίου 1973) κυκλοφόρησε ένας δίσκος στου οποίου το εξώφυλλο διαγραφόταν ένα πρισματικό φάσμα τριγώνου σε μαύρο φόντο. Λίγο καιρό αργότερα και το The dark side of the moon των Pink Floyd συμπεριλαμβανόταν ήδη σε όλες τις βιτρίνες των δισκάδικων εκείνης της εποχής. Απο τότε είναι πλέον χαραγμένο μέσα μου σε βαθμό που είναι αδύνατον να τα διαχωρίσω από το ποιος είμαι. Γι’ αυτό και δεν θα επιλέξω να εστιάσω στον κύριο λόγο που αυτός είναι ο δίσκος που με έχει επηρεάσει περισσότερο και ταυτόχρονα τον λόγο που πιστεύω ότι οι Pink Floyd διαφέρουν από κάθε άλλο συγκρότημα, έχοντας συντελέσει μια σιωπηλή επανάσταση κόντρα στο ρεύμα της εποχής. 

Το Dark Side of the Moon είναι ο πρώτος, δίσκος των Pink Floyd που άκουσα το 1973 μόλις είχε κυκλοφορήσει σε ενα πάρτυ στη Θεσσαλονίκη. Ημουν δώδεκα στα δεκατρία αλλά είχα δυο φίλους μεγαλύτερους που έκανα παρέα και έτσι με άφησε η μάνα μου να πάω με την πρϋπόθεση να με προσέχουν...και καλά. Τα πάρτυ στη Θεσσαλονίκη εκείνη την εποχή ήταν μοναδικά, γιατί για να ακούσεις καλή μουσική έπρεπε να πας στις ντισκοτέκ. Μόνο που δεν μπορούσες να πας συνέχεια λόγω χρημάτων, κι έτσι άκούγαμε απο τα γνωστά κασετόφωνα, οπότε γινόταν και κανα πάρτυ σε σπίτια για ξεκάρφωμα. 

Η βραδυά λοιπόν κυλούσε με δυνατή μουσική και τις επιτυχίες της τότε εποχής, μέχρι που ο διαπεραστικός ήχος απο την καμπάνα του Big Ben με "ξύπνησε" και στο άκουσμα της εισαγωγής του τραγουδιού Time έμεινα μέχρι να τελειώσει όλη αυτή η μαγεία μουσικής που άκουγα. Οι φίλοι μου το ίδιο. Το επόμενο ήρθε αμέσως μετά ακούγοντας το Money που έμελε να γίνει το καλύτερο ρυθμικό τραγούδι για πολύ καιρό στην κορυφή των charts. Παίζει να τα ακούσαμε ισα με 15 φορές εκείνο το βράδυ. 

Φεύγοντας αχάραγα αποφασίσαμε η παρέα να "δανειστούμε" τον δίσκο για να τον γράψουμε σε κασέτα και να τον ξαναπάμε πίσω γιατί τα πικ απ ήταν δυσεύρετα τότε. Επρεπε οπωσδήποτε να ξανακούσουμε αυτό το υπέροχο άλμπουμ. Κι απο τότε μέχρι σήμερα δεν με έχουν απογοητεύσει. Γιατί τελικά όταν μιλάς για κάτι που έχεις αγαπήσει μιλάς για εσένα, για το ποιος είσαι. Μόνο που εγώ είμαι μονάχα ένας από τα εκατομμύρια των ανθρώπων από διαδοχικές πλέον γενιές που έχουν διαμορφώσει εν μέρει την ταυτότητά τους με βάση κάποια ακούσματα. Ένα από τα σπουδαιότερα εξ’ αυτών είναι σίγουρα αυτός ο εμβληματικός δίσκος με το τρίγωνο σε μαύρο φόντο στο εξώφυλλο. 

Breathe, breathe in the air, don’t be afraid to care…

Το χωριό μας "αργοπεθαίνει", και μαζί του κι εμείς!

Άλλες αλλοτινές εποχές τέτοιες μέρες το χωριό μας είχε την τιμητική του.

Καφενεία γεμάτα, τσιπουράδικα, αγρότες πέρα δώθε με τα τρακτέρ και τα αγροτικά τους για να προλάβουν τον καιρό για την συγκομηδή του βαμβακιού. 

Παιδιά στην πλατεία και στις γειτονιές να παίζουν ανέμελα και οι γυναίκες στις αυλές να στρώνουν κουβεντολόϊ μέχρι το σούρουπο. 

Σπίτια που έσφυζαν απο ζωή.

Πόσες χαρές και πόσες λύπες πίσω απο κάθε κλειστή πόρτα και παράθυρο; 

Πόσα δάκρυα και πόσες αγωνίες ζωής;

Ολα συνυφασμένα με το χωριό μας. 

Εδώ που κάποτε ζούσαν τόσοι και τόσοι, σήμερα κυριαρχεί η σιωπή. 

Άδεια σπίτια ερειπωμένα χωρίς ζωή. 

Αδειοι δρόμοι, κλειστά μαγαζιά, και γενικώς εικόνες θλίψης και εγκατάλειψης. 

Κάθε θάνατος σε λίγα χρόνια θα σημαίνει και το σφράγισμα ενός σπιτιού. 

Στις γειτονιές που κάποτε έσφυζαν από ζωή, συναντάς σιωπή και εγκατάλειψη.

Μόνο η καμπάνα της Εκκλησιάς χτυπάει ακόμα να μας θυμίζει οτι ζούμε. 

Δεν είναι μόνο οι ηλικιωμένοι που φεύγουν για το ταξίδι χωρίς γυρισμό, αλλά και οι νέοι, που προτιμούν τις πόλεις για να ξεκινήσουν τις ζωές τους για ενα καλύτερο αύριο. 

Και μέσα σε όλα αυτά τα προβλήματα οι παραγωγοί να βρίσκονται αντιμέτωποι με λειψυδρία μετά τις καταστροφικές πλημμύρες. Η κλιματική αλλαγή και η μη ολοκλήρωση έργων υποδομής οδηγούν σε ερήμωση τον τόπο μας και τους παραγωγούς σε αδιέξοδο και απόγνωση.

Το χωριό μας "αργοπεθαίνει", και μαζί του κι εμείς!

Η δική μου παραλία...

Η αμηχανία της πρώτης βουτιάς.

Πόδια χωμένα στην καυτή άμμο να αναζητούν ανακούφιση στα νερά που γλύφουν την ακτή. 

Λευκό δέρμα, παραπανίσια κιλά, παγωμένο νερό. Με βρίσκουν εκεί, να στέκομαι με τη στάθμη της θάλασσας στη μέση, να αναμετριέμαι με τον εαυτό μου, ένα, δύο...τρία λεπτά, μέχρι που σφίγγω τα δόντια και αφήνωμαι επιτέλους να με αγκαλιάσει με όλη τη δροσιά, την αλμύρα και την σκληράδα της. Δέρμα τσιτωμένο, οι αισθήσεις σε διέγερση, μάχη να μακρύνει λίγο ακόμα αυτή η πρώτη βαθιά ανάσα μέχρι την ανάδυση που με βρίσκει λαχανιασμένο.

Εγώ, όμως, ξέρω. Κάτω από την επιφάνεια, καμιά φορά αναπνέεις καλύτερα. 

Μπροστά μου το απέραντο γαλάζιο σε ένα σωρό αποχρώσεις του ουρανού και της θάλασσας. 

Πίσω μου τα τεράστια πλατάνια που στον ίσκιο τους ξεκουράζονται επισκέπτες κι αυτοκίνητα. 

Και τα τριζόνια με το συνεχές διαπεραστικό ήχο τους να "σπάζουν" τη σιωπή της καλοκαιρινής ραστώνης. 

Αυτή είναι η δικιά μου παραλία. 

Σ’ αυτήν ξεκαλοκαίριαζα ανέμελα. 

Κι ας αλλάζει γύρω μου, κι ας έρχονται νέοι “ιδιοκτήτες”. 

Για μένα θα είναι η αγαπημένη μου παραλία, πάντα. 

Εκείνη που με φιλοξενούσε από παιδί, όταν ακόμα οι επισκέπτες της μετριούνταν στα δάχτυλα των χεριών μου...
Καλή Κυριακή!

Υπάρχει μια πλατεία δίπλα μας που περιμένει να "Αναστηθεί"

Υπάρχει μια πλατεία δίπλα μας που δεν έχει να ζηλέψει τίποτα απο ομορφιά και χάρη, και περιμένει χρόνια ολόκληρα να "Αναστηθεί". 

Είναι η πλατεία στο Πέτρινο. 

Σε μια τοποθεσία στο υψηλότερο σημείο του χωριού μοναδικής ομορφιάς.

Αν ξύπναγες βραδάκι ξαφνικά εκεί θα νόμιζες οτι είσαι σε κάποιο γραφικό χωριό απο κείνα τα ορεινά με την πλακόστρωτη πλατεία γεμάτη αιωνόβια πλατάνια και τρεχούμενα γάργαρα νερά. 

Μια πλατεία κάτω απο τεράστια πλατάνια και μια βρύση σε μια άκρη να τρέχει ασταμάτητα, ακούραστη σχεδόν εκατό χρόνια, τόπος συνάντησης των γυναικών, την ώρα που περίμεναν και συζητούσαν μεταξύ τους όλα τα νέα του χωριού. 

Τα Καλοκαίρια της καρδιάς μας

Σαν αυτές τις μέρες μέσα Ιούνη το σχολειό έκλεινε, επιστρέφαμε σπίτι με το ενδεικτικό στα χέρια πετώντας από χαρά και διαπραγματευόμαστε τις διακοπές μας που δεν ήταν παρά μόνο παιχνίδι στις γειτονιές, αφού οι γονείς μας είχαν μόνο τα προς το ζειν, κι αυτά με δυσκολία. Ηταν όλα τόσο απλά και τόσο αθώα. Οι καλοκαιρινές μέρες μας στο χωριό ατέλειωτες, οι γεύσεις του καλοκαιριού επίσης. Από το καρπούζι, το πεπόνι και τα κορόμηλα μέχρι τα παγωτά. Τα σιδερένια ράντζα το βράδυ έξω παρανταριά, σε όλες σχεδόν τις κοινές αυλές. Μας έπαιρνε ο ύπνος χαζεύοντας τον έναστρο ουρανό, ακούγωντας το τραγούδι των τζιτζικιών δίπλα στο άρωμα της γαρδένιας που ήταν φυτεμένη μέσα σε κάποιον φρεσκοασβεστωμένο τενεκέ. Κι αυτά τα κουνούπια την νύχτα έξω στην αυλή, τσιμπούσαν χωρίς έλεος και άφηναν σημάδια στο κορμάκι μας για την άλλη μέρα. Και όσο παράξενο κι αν ακούγεται, στα δικά μας καλοκαίρια δεν υπήρχε χρόνος. Υπήρχε μόνο πρωί-μεσημέρι-βράδυ. Ούτε ώρα και ημερομηνία. Η μόνη φορά που μας ενδιέφερε πόσο του μηνός έχουμε, ήταν μόνο για κάποιο πανηγύρι που περιμέναμε με ανυπομονησία και ο ερχομός κάποιων συγγενών απο την πόλη που είχαμε καιρό να ιδωθούμε. Μέχρι τα παπούτσια μας βγάζαμε για να περπατάμε ξυπόλυτοι στον καυτό κουρνιαχτό κι ας μας φώναζαν γυφτάκια οι μεγάλοι. Ολη μέρα παιχνίδι και ξενασιά. Αυτά τα καλοκαίρια της καρδιάς μας, ξέρω, δεν θα ξανάρθουν αλλά πάντα θα μας ενώνουν.

Καλό Καλοκαίρι, λοιπόν, όπου κι αν πάτε, ό,τι κι αν κάνετε!

Αν ξεχάσουμε τους ανθρώπους που μας έβγαλαν απ΄την αφάνεια...ξεχνάμε την ιστορίας μας!

Τιμούν και μνημονεύουν οι Δήμοι τους ανθρώπους που γεννήθηκαν στον τόπο τους και άφησαν ιστορία στο καλλιτεχνικό στερέωμα. 

Κάνουν το αυτονόητο απέναντι σε έναν άνθρωπο που γεννήθηκε, μεγάλωσε και μεγαλούργησε στο χώρο της τέχνης αφήνοντας το αποτύπωμά του στον πολιτισμό. 

Πέρασαν 14 χρόνια που "εφυγε" ο Κώστας Καφάσης (για εμάς τους συγχωριανούς του Ντίνος) γέννημα θρέμμα της Ιτέας και δεν κουνήθηκε φύλλο....λες και δεν υπήρξε. 

Ωραίοι οι χοροί και τα πανηγύρια αλλά αν ξεχάσουμε τους ανθρώπους που μας έβγαλαν απ΄την αφάνεια...ξεχνάμε και την ιστορίας μας!!!😞

Κακέκτυπο του δικαιωματισμού...

Τελευταία εξελίσεται ένα κακέκτυπο του δικαιωματισμού που κατατρώει τα σπλάχνα της δύσης. Αν δούμε τι γίνεται το τελευταίο διάστημα θα διαπιστώσουμε οτι η κανονικότητα που ξέρουμε και μάθαμε εδώ και αιώνες έχει παει περίπατο. Ερχονται νομοσχέδια σωρηδόν που νομιμοποιούν λαθρομετανάστες, νομιμοποιούντον γάμο ομόφυλλων ζευγαριών και τεκνοθεσίες παιδιών μεταξύ δυο ανδρών. Στα σχολεία έχει καταργηθεί η έννοια της οικογένειας, η έννοια του πατέρα και της μητέρας, καταδιώκεται η Ορθοδοξία, βάφεται ροζ η Ελληνική σημαία στο όνομα της Δημοκρατίας και μάλιστα μέσα στο γενικό Ελληνικό Προξενείο. Εχουμε μια εισαγωγή ρευμάτων στο όνομα του δικαιωματισμού απο το εξωτερικό που άρχισαν να εφαρμόζονται σε όλη την Ευρώπη με ολέθριες συνέπειες πιστεύω για το αύριο των παιδιών μας και της Πατρίδας μας γενικότερα. Νομοσχέδια που εννοούν οτι είσαι σημαντικός για μας μόνο αν είσαι ΛΟΑΤΚΙ, αν είσαι μετανάστης, αν είσαι πρόσφυγας, αν είσαι άθεος, αν είσαι μουσουλμάνος. Και παρακατιανός αν είσαι πατέρας ή μητέρα, αν είσαι στρέϊτ, αν αγαπάς την Πατρίδα σου και βεβαίως αν είσαι Χριστιανός. 

Εκεί φτάσαμε...και ψάχνουμε τι φταίει και πάμε κατά διαόλου!!!

Αν η ψυχή είχε φωνή...

Πόσες διαμαντένιες κεφαλές σε πικάπ χάθηκαν, πάνω στους δίσκους του.

Πόσα μαγαζιά, ταβέρνες, κουτούκια, ουζάδικα φιλοξένησαν τη φωνή του.

Πόσες φορές αφιερώθηκε σε ερασιτεχνικούς σταθμούς ραδιοφώνου, πόσες παραγγελίες δόθηκαν σε ξενυχτάδικα, πόσα αχ βγήκαν αβίαστα σε γιαπιά και φάμπρικες για μια διαμαντένια φωνή που καμιά πένα, καμιά γραφή δεν μπορεί στα αληθινά να περιγράψει.

Τα περισσότερα τραγούδια του Στέλιου Καζαντζίδη δεν χορεύονται παρά τραγουδιούνται ως ακάθιστοι ύμνοι.

Ίσως δεν μπορεί να τα τραγουδήσει και κανένας άλλος αν πρώτα δεν υποκλιθεί στην μοναδική αυθεντικότητα της φωνής του, προλογίζοντας τον με το: «Ας πούμε τώρα κι ένα τραγούδι του μεγάλου Στέλιου…».

Ο Στέλιος δεν πέρασε από το χώρο της μουσικής και του τραγουδιού από υποχρέωση. 

Η μουσική πρέπει να νιώθει υποχρεωμένη που πέρασε από μέσα της ο Στέλιος!!!

Κάποτε γιορτάζαμε...

Κάποτε οι άνθρωποι ήταν φτωχοί στις τσέπες αλλά πλούσιοι στις καρδιές. 

Ότι ακριβώς αντίθετο συμβαίνει σήμερα. 

Εκείνες τις όμορφες εποχές, όταν γιόρταζε κάποιος, το σπίτι ήταν πάντα ανοιχτό και περίμενε κόσμο χωρίς προειδοποίηση κτλ.

Όλα έπρεπε να είναι παστρικά και περιποιημένα.

Ο χώρος της γιορτής συνήθως ήταν η κουζίνα. 

Δεν υπήρχαν εκείνα τα χρόνια σαλόνια και καθιστικά. 

Σιγά σιγά αργότερα έφτιαχναν ξεχωριστές σάλες που ήταν το μεγαλύτερο δωμάτιο του σπιτιού που όμως έμενε πάντα κλειστό και άνοιγε μόνο στις γιορτές. Έκλεινε με βαριές συρώμενες πόρτες και απαγορεύονταν η είσοδος στα παιδιά. Λες κι ήταν στοιχειωμένο.

Συγγενείς, φίλοι όλοι μια παρέα, τα δώρα συνήθως γλυκά τυλιχτά, πάστες και ποτά. 

Οι ανθοδέσμες με λουλούδια της αυλής. 

Οι γυναίκες με μαλλί περμανάντ στην πένα και τίγκα στα κοσμήματα. 

Γλέντι, γέλια, χορός, που και που και κανένας καυγάς για πολιτικά έτσι για να μη βαριόμαστε.

Μετά αγκαλιές...

Μεζέδες συνήθως κοτόπουλο χωριάτικο και μικρά κεφτεδάκια σε οδοντογλυφίδες για πηρούνι.

Εμείς μικρά, πάντα όλα μαζί στιβαγμένα στο διπλανό δωμάτιο να μην ενοχλούμε αλλά να θέλουμε να φάμε κρυφά κανένα κεφτεδάκι και να πιούμε κενένα απο τα ποτά που είχαν φέρει οι ξένοι. 

Ξεχωριστές στιγμές και όλο το σπίτι φωτισμένο κι ανοιχτό.

Γέλια φωνές, τραγούδια παντού!

Τι όμορφα χρόνια....μόνο που δεν το ξέραμε τότε!

Κάποια στιγμή όμως όλα αυτά τα όμορφα σταμάτησαν κάπου στα τέλη του 80.

Αποδειξη...οι τοπικές εφημερίδες όπου είχαν πλέον μια στήλη σε μεγάλες εορτές με τίτλο:

"Δεν εορτάζουν ούτε δέχονται επισκέψεις".

Η απόλυτη αρμονία...

Λίγο η θέα, με την ατελείωτο γαλάζιο χρώμα της θάλασσας, λίγο ο ήλιος που μας χτυπάει ανελέητα και μας αρέσει, λίγο η ησυχία και το αεράκι που είναι τόσο δροσιστικό και λίγο αυτή η απόλυτη αρμονία, που το μόνο που θέλεις είναι να σταματήσει ο χρόνος εκεί. 

Για λίγο; Για πολύ; 

Δεν έχει σημασία. 

Σημασία έχει, πως για κάποιες ώρες έχεις την απόλυτη ευτυχία μπροστά στα μάτια σου. 

Αυτό το όμορφο συναίσθημα που δεν το αλλάζεις με κανένα και τίποτα...

Ο παράδεισος είναι, ότι όμορφο βλέπουμε γύρω μας, μα κυρίως, ότι όμορφο κρατάει η ψυχή μας...

Τότε που πιστεύαμε ότι η ζωή μας μοιάζει σαν καλοκαίρι...

Κι όμως υπήρξαν κάποια καλοκαίρια που ήμασταν αληθινά ξένοιαστοι, που τα είχαμε όλα ακόμα κι αν δεν είχαμε τίποτα.

Τότε που το φεγγάρι σκόνταφτε στις ιτιές κι έπεφτε στα νερά του Ενιπέα. 

Τότε που το γεφύρι μας έπιανε κουβέντα με τους διαβάτες που σεργιανούσαν στη ράχη του. 

Τότε που χαιρόμασταν με τα μικρά, που όμως ήταν αρκετά. 

Τότε που πιστεύαμε κάποτε ότι η ζωή μας μπορεί να μοιάζει σαν καλοκαίρι...

Τις νύχτες τις ανέμελες...

Θυμάμαι, κάθε που μπαίνει ο Αύγουστος, τις νύχτες τις αλλοτινές, από τα καλοκαίρια μου τα πρότερα. Τις νύχτες τις γελαστές κι ανέμελες τις κεντημένες με παιχνίδι και ψιλή κουβέντα με παιδικούς φίλους ώς αργά. Μα πιό πολύ τις νύχτες τις μοναχικές, εκείνες που με έβρισκαν ξαπλωμένο σε μια αυλή ενός χωριού στη μέση του κάμπου να κάθομαι αμίλητος και να χαζεύω τ’ άστρα με τις ώρες, ενώ ο νους ταξίδευε ασταμάτητα σε μέρη ανεξερεύνητα που τα 'χε μόλις φτιάξει, για να τα κατοικήσει. 

Κι η μουσική της νύχτας, σαγηνευτική, εκστατική, απαράμιλλη, καθηλωτική και πλανεύτρα. 

Ποιος είπε πως μέσα στο σκοτάδι τίποτα δεν συμβαίνει και δεν ακούγεται;;;

Βαζοκοπούσαν τα μαλκότσια στο μεριά και ανάλογα τη δύναμη του αέρα έφτανε ο ασταθής  ήχος τους στ΄αυτιά μου σαν μια γλυκειά μελωδία πότε δυνατά και πότε απόμακρα, ενώ στο ποτάμι τα βατράχια έπιαναν κουβεντολόϊ πριν βουτήξουν στα πεντακάθαρα νερά του Ενιπέα. Και τα τριζόνια με τους γρύλους, ακούραστοι τραγουδιστάδες, να κάνουν "καντάδα" κάθε βράδυ, μέχρι να ξεπροβάλει ο Αυγερινός. Ενας ξεγελασμένος τζίτζικας, κάτω από το αμυδρό φως του στύλου άφηνε νότες ξέπνοες, απορημένος που δεν ήρθε ακόμα το βαθύ σκοτάδι για να τον ξεκουράσει. 

Κι όταν, καμιά φορά, είχανε γλέντι ή πανηγύρι σε κάποιο διπλανό χωριό, έφερνε ο άνεμος μια μουσική γλυκιά και αδιόρατη ίσα που ξεχωρίζανε οι νότες του κλαρίνου και του λαγούτου μες στη σιγαλιά της νύχτας.

Δεν φαίνονταν να ενοχλούνται οι μουσικοί της φύσης από τούτη την ανθρώπινη μελωδία.

Μάλλον το βλέπαν σαν συναγωνισμό, κι εκείνες τις βραδιές δίναν όλο τους το είναι.

Και σαν έπεσε στα χέρια μου ένα τρανζιστοράκι, σιγόνταρα κι εγώ σιγοτραγουδώντας μες τα ξεθωριασμένα μεσαία κύματα.

Κι έπειτα, στέρεψε το ποτάμι και τα βατράχια φύγαν.

Σώπασε η κουκουβάγια, καθώς οι εποχές δεν ενδιαφέρονταν ν’ ακούσουν τα λόγια τα σοφά της.

Τα φυτοφάρμακα ξέκαναν τα τριζόνια και τους γρύλους.

Η αρμονία του γλεντιού έγινε ανθρώπινη βαβούρα και το τρανζιστοράκι ξερνά μονάχα φασαρία κι οχλοβοή.

Μονάχα η ζάρα στο πρόσωπο απέμεινε, να κλαίει και να θρηνεί για τη χαμένη μουσική μας, και τις μεταλλαγμένες νύχτες μας, που γίναν σαν μέρες να αποσυντονίζουν ανθρώπους και τζιτζίκια.

Ακόμα και ο νους μας παραδόθηκε κι έπαψε να φτιάχνει κόσμους για να τους κατοικήσει.

Μα στης ψυχής τα βάθη ακόμα σιγοκαίει εκείνη η μουσική. 

Αν την ξανανιώσουμε και πιάσουμε και πάλι τον ρυθμό της, ίσως ξαναφωλιάσει μέσα μας κι η ελπίδα....

Η εμπειρία ήταν που μετρούσε....

Δεκαετία '70 όλοι τέτοια εποχή όσοι είμασταν πάνω από 10 χρονών ψάχναμε εμπειρίες και τρόπους διασκέδασης, σέ μία εποχή πού δεν υπήρχαν οι σημερινές ανέσεις. 

Μία σκέψη είχαμε. 

Πώς θα πάμε περπατώντας στον χωματόδρομο μέσα στο λιοπύρι από το χωριό στα "Βάλτια" για ένα και μόνο σκοπό. 

Να κάνουμε βουτιές μέσα στο γεμάτο με νερό ποτάμι. 

Μία από τις ωραιότερες αλλά και συνάμα επικίνδυνες εμπειρίες και η αδρεναλίνη να κτυπάει κόκκινο.

Άγνοια κινδύνου;;;

Φυσικά!

Σάμα μας έκοβε!!!🙂

Άσχετα αν μετά τρώγαμε το ξύλο της χρονιάς

Η εμπειρία ήταν που μετρούσε....🙂

Υπαίθρια στρωματσάδα...

Θυμάμαι πιτσιρικάς εκεί πριν το 80 τα καλοκαίρια κοιμόμαστε έξω στις αυλές τις ταράτσες και τις ντραγασιές τα βράδια κάτω από τα αστέρια ανέμελα, με πόρτες και παράθυρα ορθάνοιχτα χωρίς κανένα φόβο, ενώ ή θερμοκρασία χτύπαγε 40άρια χωρίς κλιματισμό. 

Και είχαμε και τις λεκάνες με τα παγάκια και δροσιζόσασταν. 

Έτσι είναι...

Και παλιά είχαμε πολύ χειρότερα και ό κόσμος δούλευε κατακαλόκαιρο ολημερίς έξω στα χωράφια αλλά το αντιμετωπίζαμε σαν κάτι εποχικό. 

Απλά δεν υπήρχαν οι τρομολάγνοι της τηλεόρασης να μας λένε ότι έρχεται το τέλος απ΄ το πρωί μέχρι το βράδυ.

Είχαμε υπερδυνάμεις τελικά!!!🙂

Μοδίστρες και κομμώτριες...

"Αύριο έχω μοδίστρα στο σπίτι..."

Πόσοι από μας τους μεγάλους δεν ακούσαμε αυτή τη φράση απο τις μανάδες και τις αδερφές μας.

Και ερχόταν το αύριο, και μαζί του η μοδίστρα με τα απαραίτητα σύνεργα. 

Υφάσματα, φόδρες, κλωστές, μασουράκια, ψαλίδια, μεζούρες, βελόνες, καρφίτσες, δαχτυλήθρες, και η μέρα ξεκινούσε με καφέ, βουτήματα, και αργότερα ζεστές λαλαγγίτες που έκανε η γειτόνισσα, καθότι το φίλεμα, μεγάλη υπόθεση για τότε. 

Σε κάποια σπίτια του χωριού μας υπήρχαν μικρές "βιοτεχνίες", μεροκάματα στο σπίτι.

Ιδιαίτερα τις δεκαετίες '50 - '60 και '70

Δηλαδή ένα δωμάτιο είχε μετατραπεί σε ολόκληρο εργαστήριο. Βέβαια κάποια δεν είχαν την άνεση του ξεχωριστού δωματίου και έτσι όλο το σπίτι ήταν κλωστές, καρφίτσες και πατρόν. Έπρεπε να ζήσει η οικογένεια, δεν έφθανε το ένα μεροκάματο. Ήταν ένα συμπληρωματικό εισόδημα για το σπίτι. Μια ραπτική μηχανή από εκείνες χωρίς ρεύμα που όσο πατούσες με το πόδι έδιναν κίνηση, και ένα δωμάτιο για αυτή την δουλειά...έδώ που τα λέμε δεν είχαν και πολλά. Απλά το σαλόνι όπως έλεγαν το ένα από τα δύο για να τους ανεβάζει το ηθικό το είχαν μετατρέψει σε χώρο εργασίας και ξαναγινότανε χώρος υποδοχής σε καμμιά ονομαστική γιορτή.

Η μοδίστρα κυρίως μεταποιήσεις έκανε...γειτονιά βλέπεις…κόντεμα φάρδεμα κλπ. Και φυσικά κάποιες δεν τα πήγαιναν διόλου άσχημα και έγιναν ιδιαίτερα γνωστές για την καλλιτεχνική ραπτική τους. Όπως στο χωριό μας η Βιργινία, η Καλλιθέα κ.α που δεν θυμάμαι. Είχαν και τα μαθητευόμενα κορίτσια δίπλα τους, τα ανερχόμενα μοδιστράκια. Ακουγες τις χαρούμενες φωνές τους απ΄ τα ανοιχτά παράθυρα και έπαιρνες ζωή. Ήταν όλες νεαρές κοπέλες της γειτονιάς...μία αγκαλιά, χωρίς κακίες, χωρίς τίποτα.

Είχε και η συγχωρεμένη η μάνα μου μια τέτοια μηχανή στο σπίτι. Την είχε κυρίως για οικογενειακή χρήση. Την θυμάμαι που κάθε τόσο την άνοιγε για να ράψει ή να μπαλώσει κάποιο ύφασμα η ρούχο. Ολόκληρη ιεροτελεστία. Την κράτησα ενθύμιο, για να τη θυμάμαι...

Απο την δεκαετία του ΄80 και μετά δυστυχώς τα ετοιματζίδικα ρούχα έχουν καπελώσει αυτήν την αξιόλογη δουλειά, και οι περισσότερες από εκείνες τις παλιές μοδίστρες σταμάτησαν η δεν υπάρχουν πια. Οπως κι άλλα επαγγελματα που τα σταμάτησε ο χρόνος.

Και το επάγγελμα της κομμώτριας υπήρχε εκείνα τα χρόνια...

Μόνο που συνεχίζεται και σήμερα με μικρές διαφορές. 

Απλά τότε πήγαιναν στα σπίτια μόνο σε περίπτωση γάμου ή αρραβώνα.

Στό παλιό και πλέον γκρεμισμένο πατρικό μου που δεν υπάρχει πια, δούλεψε για κάποια χρόνια την δεκαετία του '60 σαν κομμωτήριο μια υπέροχη κομμώτρια η Μαίρη Βελεσιώτη.

Μέχρι που παντρεύτηκε και έφυγε στην Σουηδία. Κάθε Σάββατο απόγευμα μέχρι αργά το βράδυ γινόταν χαμός απο κορίτσια που έρχονταν για χτένισμα για να πάνε την Κυριακή στην εκκλησία και το απόγευμα στην καθιερωμένη βόλτα (νυφοπάζαρο).

Ο χρόνος αμείλιχτα περνάει, κι αφήνει ευτυχώς τη μνήμη, να μας θυμίζει όλα τα παλιά....

Το νυφοπάζαρο της Κυριακής...

Κυριακάτικη πρωϊνή βόλτα αρχές της 10ετίας του '70, στη δημοσιά του χωριού, και αριστερά και δεξιά καταστήματα όπως η ταβέρνα του Φώντα, το καφέ του Τζήμα, το καφεζαχαροπλαστείον του Αχιλλέα και της Βάσως, και το εξοχικό κέντρο του Νίκου Μπότσικα κοντά στο γεφύρι. 

Η πρωϊνή βόλτα μετά την εκκλησία δεν είχε το στοιχείο του νυφοπάζαρου, σε αντίθεση με την βραδινή. Ήταν περισσότερο φιλική και κυρίως αντρική...

Αρχικά κάθε Κυριακή απόγευμα σε όλη την διαδρομή διακόπτονταν η κυκλοφορία των αυτοκινήτων. Κι αν κάποιος έμπαινε κατά λάθος οδηγούσε καρτερικά μέχρι να ξαναβγεί.

Η διαδρομή από το δημοτικό σχολείο μέχρι το γεφύρι και τούμπαλιν.

Ο δρόμος χωματόδρομος, γι αυτό και οι μαγαζάτορες τον κατάβρεχαν από νωρίς για να καταλαγιάσει η σκόνη.

Και ξεκινούσε η βόλτα....

Μπροστά τα κορίτσια πιασμένα αγκαζέ, χαχανίζοντας χαριτωμένα και κοιτάζοντας χαμογελαστά τους νεαρούς που τα ακολουθούσαν κατά πόδας. 

Παντού η μυρωδιά του αφτερ σέϊβ των αγοριών και στα χείλη το τσιγάρο για να δείχνουν μεγαλύτεροι. 

Απαραίτητο συμπλήρωμα το φυστικάκι, στραγάλια και ηλιόσποροι...

Κι όμως, αρκετοί βρήκαν το ταίρι τους σ΄αυτό το νυφοπάζαρο της Κυριακής

Πόσα χιλιόμετρα ασταμάτητα πάνω – κάτω. 

Αμέτρητα… 

Δεν υπήρχε νέος ή νέα που να μη έκανε αυτή την διαδρομή.

Κι αναμεσά τους οικογένειες, που συνήθως κατέληγαν στις διπλανές ταβέρνες και στα ζαχαροπλαστεία με τα τραπεζάκια έξω να τους καλοδέχονται.

Κάποιοι από μας φεύγαμε νωρίτερα να πιάσουμε θέση στο θερινό σινεμά του Ματσούλα. 

Κάθε Κυριακή και νέα ταινία, απ΄αυτές τις κλασσικές που βλέπουμε και ξαναβλέπουμε μέχρι σήμερα.

Τότε μας φαίνονταν όλα αυτά συνηθισμένα και απαραίτητα. 

Σήμερα τα νοσταλγούμε με αγάπη. 

Ήταν και μια ευκαιρία συνάντησης με γνωστούς, συγγενείς και φίλους. 

Μια έντονη κοινωνικοποίηση που δυστυχώς λείπει σήμερα.

Τότε που τα χωριά ήταν ανθρώπινα και οι περισσότεροι γνωριζόμασταν μεταξύ μας.

Που λίγο πολύ όλοι μας βιώναμε τα ίδια προβλήματα και τις ίδιες ανησυχίες.

Τότε που το νυφοπάζαρο ήταν η Κυριακάτικη ιεροτελεστία μας και αξιοθέατο για τους ξένους. 

Δυστυχώς στα τέλη της 10ετίας του΄80, το αυτοκίνητο που είχε αποκτήσει η κάθε οικογένεια και μπορούσε πλέον να φεύγει σε άλλα μέρη, εκτόπισαν το νυφοπάζαρο, μέχρι που το κατήργησαν οριστικά…

Έπαψαν οι άνθρωποι να λένε την αλήθεια...

Παρατηρώ γύρω μου και βλέπω πράγματα που δεν μπορώ, αλλά και αρνούμαι πεισματικά να αποδεχτώ.

Έπαψαν οι άνθρωποι να λένε την αλήθεια.

Είτε από φόβο για αρνητικές επιπτώσεις, είτε γιατί συγκρούονται συμφέροντα και πελατειακές σχέσεις, είτε για να μην "πληγώσουν" τους άλλους, είτε από έλλειψη θάρρους, είτε γιατί θέλουν να τα έχουν καλά με όλους, είτε γιατί μισούν την αλήθεια.

Αντικατέστησαν με ελαφρότητα, την αλήθεια με το ψέμα, με τις υπεκφυγές και την κολακεία και στο τέλος, φαντάζουν στα μάτια εκείνων που ήδη γνωρίζουν την αλήθεια, γραφικοί και φτηνοί κόλακες.
Κι όμως, με αυτό τον τρόπο επιβιώνουν και πάνε μπροστά.
Φτερά στον άνεμο.
Τη μια στιγμή είναι με σένα και την άλλη με "κείνους".
Αν κάνεις το λάθος και ανήκεις στους ειλικρινείς, αποκτάς μόνο εχθρούς.
Δεν θέλουν οι άνθρωποι να ακούνε αλήθειες. Προτιμούν ψέματα και κολακείες που ταΐζουν την φιλοδοξία, την ματαιοδοξία και την αυταρέσκειά τους.
Μένεις απομονωμένος, εσύ και οι αλήθειες σου να αλληλοκοιτιέστε.
Και οι "φίλοι" σου ακόμα λουφάζουν, μην τους πάρουν τα σκάγια.
Μένουν όμως πάντα κάποιοι, λίγοι μα μοναδικοί, που δεν σε πουλάνε για τίποτε και για κανέναν. 

Που δεν απαρνιούνται τη φιλία τους, που σε υπερασπίζονται με θάρρος και αποφασιστικότητα και δεν υπολογίζουν κανένα τίμημα.
Με τη δύναμη και μόνο που αντλείς από αυτούς τους "λίγους", μπορείς να συνεχίζεις να παραμένεις "ΕΣΥ!"

Μια από τις μεγάλες αδυναμίες μου είναι τα λαϊκά τραγούδια

Μια από τις μεγάλες αδυναμίες μου είναι τα λαϊκά τραγούδια. Ιδιαίτερα εκείνα που γράφτηκαν τις τρείς δεκαετίες του 60, 70 και 80. Μπορεί να ήμουν μικρός όταν κυκλοφόρησαν πολλά από αυτά, αλλά πάντα υπήρχαν τρόποι για να φτάνουν στ΄αφτιά μου. Είτε γιατί στα πολύ παιδικά μου χρόνια στο χωριό ένα τζούκ-μπόξ έπαιζε όλη νύχτα, είτε γιατί τα άκουγα στα στέκια της εποχής στην εφηβεία, είτε ακούγονταν μέσα από τους θρυλικούς πειρατικούς σταθμούς που μεσουρανούσαν εκείνες τις δεκαετίες με τις καλτ αφιερώσεις. 

Κάποια εποχή, τα τραγούδια αυτά "χάθηκαν" στο χρόνο. Ευτυχώς με το YouTube, όλα τα παιδικά μας ακούσματα ήρθαν πάλι στην επιφάνεια, με πληροφορίες που αγνοούσαμε για ερμηνευτές, συνθέτες και στιχουργούς. Θεωρώ ότι δικαίωμα του καθενός είναι ν’ακούει όποια τραγούδια και όποια μουσική θέλει. Διαχωρισμοί του στιλ, «Έντεχνο», «Ποιοτικό» κλπ., κατά την άποψή μου είναι εντελώς υποκειμενικοί. 

Και όταν κάποια τραγούδια έχουν μεγάλη απήχηση στον κόσμο, δεν μπορούμε να τα αγνοούμε...

(ΕΔΩ)  Θα βρείτε επιλογές από τα τραγούδια που έχω ανεβάσει...

Απόδραση στη Λίμνη Στεφανιάδα

Για όσους θέλουν να χαρούν με τον καλύτερο τρόπο την ομορφιά της φύσης, να απολαύσουν τα δάση και τα ποτάμια του ορεινού όγκου του νομού μας, η Ανατολική Αργιθέα σας περιμένει. 

Ξεκίνησα αυτή τη φορά να επισκεφθώ παρέα με φίλους την Λίμνη Στεφανιάδα των Αγράφων και την περιοχή γενικότερα. Μια πανέμορφη λίμνη βγαλμένη απ΄τα σπλάχνα της Αργιθέας.

Την επισκεφτήκαμε σε μία περίοδο που συνιστώ ανεπιφύλακτα καθώς τα Αυγουστιάτικα Καλοκαιρινά χρώματα προσθέτουν ακόμα περισσότερη αίγλη στο ήδη προικισμένο φυσικό τοπίο που πλαισιώνει τη λίμνη. Την διαδρομή δεν θα την χαρακτήριζα εύκολη καθώς μεγάλο μέρος της πλησιάζοντας προς την λίμνη είναι σε δύσκολη κατάσταση. Σε κάποια σημεία της διαδρομής μάλιστα το ύψος σου κόβει την ανάσα. Όταν όμως φτάσαμε και είδαμε τη θέα από πάνω της τότε σίγουρα αποζημιωθήκαμε για την όποια ταλαιπωρία. Το τοπίο φυσικά είναι απαράμιλλης ομορφιάς και μοιάζει με πίνακα ζωγραφικής, καθώς η λίμνη περιβάλλεται από πολύ πράσινο και ψηλά δέντρα, δημιουργώντας εικόνες μοναδικού φυσικού κάλλους. Η μικρή, φυσική και πανέμορφη λίμνη βρίσκεται κυριολεκτικά χωμένη στην ορεινή περιοχή των Αγράφων. Εχει ίσως την μικρότερη ηλικία ανάμεσα στις φυσικές λίμνες της Ελλάδας. Δημιουργήθηκε το 1964 μετά από κατολίσθηση που έφραξε το πέρασμα χειμάρρου με αποτέλεσμα την δημιουργία της μικρής αλλά πανέμορφης αυτής λίμνης. Απέχει 72 χιλιόμετρα από την πόλη της Καρδίτσας. Επιπλέον, η διαδρομή από μόνης της παρουσιάζει ενδιαφέρον καθώς υπάρχουν σημεία με εξαιρετικό ενδιαφέρον όπως τα γραφικά χωριά Βλάση και Πετρίλο χωμένα κυριολεκτικά μέσα στα έλατα. Συναντήσαμε πέτρινα γεφύρια όπως η Καμάρα Στεφανιάδας ή γεφύρι Παναγιάς. Επίσης το πέρασμα του ρέματος της Πλατανιάς που κυλάει σε ορισμένα σημεία παράλληλα στο δρόμο και δημιουργεί εξαιρετικές εικόνες. Εκεί δεσπόζει πανέμορφα και ένα όμορφο δεντράκι  φυτρωμένο στην κορυφή του βράχου για να μας θυμίζει τη δύναμη της φύσης.

Επόμενη στάση μας στην Ιερά Μονή Σπηλιάς που βρίσκεται σε υψόμετρο 1300 μέτρων 4 χιλιόμετρα πριν την λίμνη. Η πρώτη μικρή εκκλησία κτίστηκε το 1064 και στη συνέχεια το 1736 χτίστηκε και η μεγαλύτερη εκκλησία δίπλα στην παλιά. Στο εσωτερικό της εκκλησίας θαυμάζει ο επισκέπτης τις πολλές αγιογραφίες, μεγαλείου Βυζαντινής τέχνης. 

Μετά την επίσκεψή μας στην Ιερά Μονή πήραμε τον δρόμο για τον γυρισμό κάνοντας μια στάση για φαγητό στο υπέροχο εξοχικό στέκι του Μαντζιούρη Θωμά "Το Διάσελο" (ΕΔΩ) με την υπέροχη κουζίνα, την απίστευτη θέα και την εξαιρετική ποιότητα κρεάτων στην τοποθεσία "Φουντωτό", ήπιαμε και το καφεδάκι μας για να χαλαρώσουμε κάνοντας σχέδια για την επόμενη εξόρμησή μας, και γυρίσαμε γεμάτοι συναισθήματα από τις όμορφες στιγμές που ζήσαμε...